ΑΦΗΡΗΜΕΝΟΝ V

Ὦ! γύναια ἀνέμελα
σᾶς ναργκαμῶ συθέμελα
σᾶς ντεργκοχύνω τὰ μουνιὰ
ὡς παιδιόθεν ἔμελλα

καριολοποῦτσι ἄσωστο
τεμά-χυσε τὸν Ἄσῳτο
τὸν ἔστειλε στὴ Γκόλασι,
στὸ Σατανὰ τὸν Ἄσπιλο

ἄντε γαμῆσι καὶ χυσιὸ
στοῦ Ἀηβασίλη τὸ χωριὸ
μὲ κάμπιες, τράγους καὶ εὐχὲς
νὰ ντοῦ γαμᾶνε τὸ Θεὸ

κι ἐσὺ πρωκτόπουστα παππὰ
νὰ τρωγοπίνῃς στὰ σκατὰ
νὰ χέζῃς πῦον καὶ φλοκιὸ
στῆς Ἐκκλησιᾶς τὸ Ἱερὸ

ποῦ εἶσαι πούστη καὶ μοιχέ,
ἀμφιφυλόφιλε Χριστέ;
γαμᾶν τὴ μάννα σου Φασοὶ
κι ἐσὺ τὸ μπαίρνεις στὸν μπουφὲ

μοῦτζες γαμῆσι καὶ ψωλιὸ
σὲ κάθε κῶλο θηλυκὸ
μὲ κλωτσομποῦνι καὶ φτυσιὲς
πρωκτογαμῆσι ἱερὸ

κι αὐτὲς θὰ χύνουν σἂν κρουνοὶ
σἂν κάνουλες, σἂν ὀχετοὶ
θὰ κωλοχύνουν λέω ῥέ!
σἂ βάννες, σἂν ὀρυμαγδοί!

πῶς χύνουν ἔτσι τὰ χτικιά;
δὲν ξέρουνε ἄλλη δουλειά...
μόν' νὰ γαμιοῦνται βλοσσυρὰ
καὶ νὰ ξερνᾶνε κολφυγρὰ