ΓΑΜΙΟΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ

Στοῦ Γιώργου Παπαδόπουλου τὸ μνῆμα ξενυχτάω
καὶ μέσα στὸ καντῆλι του χέζω καὶ κατουράω

χύνω ἀπάνῳ στὸ σταυρό, μιλάω μὲ δαιμόνjα
γαμῶ τὸ πνεῦμα του στυγνὰ μαζὺ μὲ δυὸ τελώνjα

πεντάλφες, κέρατα, τραγιὰ στὸ ντάφο ζωγραφίζω
«γαμιόλη Παπαδόπουλε» μὲς τὴ νυχτιὰ γκαρίζω

ἀρχίδι κοντοπίθηκα θρησκόληπτε μαλάκα
τοῦ σατανᾶ τὰ χύζματα σοῦ βούλιαξαν τὴ μπλάκα

ποντικομούρη ἀλβανὲ μογγόλε καρκινιάρη
σκουλήκια ξεροχύσανε τὸ σάπιο σου κουφάρι

θρασύδειλε μουνοπανὰ κενόδοξο μουνάκι
τῆς Σ.Ι.Α. προβοκάτορα χυμένο γιουσουφάκι

δὲ σκότωσες κωλόπουστε οὐτ’ἕνανε μασῶνο
μουνόδουλε πουτανασγιὲ τὸ λάκκο σου δῃώνω

γιὰ ἐξουσία δίψαγες ὑπάνθρωπε κοπρίτη
μὰ νεκρομάντηδες τυφλοὶ σοῦ γάμησαν τὸ σπίτι

ἀσπάλαθοι ἀχόρταγοι τὰ κόκκαλά σου ζῶσαν
καὶ δροσουλῖτες ἀπνευστὶ τὸ γκῶλο σου γαζῶσαν

ψευτόμαγκας καὶ πουστογιός, δικτάτορας τοῦ κώλου
στὸν ᾅδη τώρα πιὰ ρουφᾷς τὴ μποῦτσα τοῦ διαόλου