Τὴ Μερκούρη τὴ Μελίνα τὴ γαμοῦσ’ ὅλ’ ἡ Ἀθήνα
καὶ στὸν πάτο τζ’ εἶχαν μπῇ, φτυάρι τσάπα καὶ ἀξίνα.
Στὸ ταφούρι της ἀπάνῳ βδέλλες καὶ σκουλήκια βάνω
καὶ στὶς στᾶχτες της ἐγὼ, χύνω μὰ καὶ κατουρῶ.
Μούλιασε τὸ λείψανό της καὶ ἡ νεκρικὴ σωρός της
ἀπὸ χύσια κατουρλιᾶ, κούραδους καὶ ξερατᾶ.
Ἄντε ῥὲ χτικιὸ γαμήσου πάνῳ σὲ καυλιᾶ κοιμήσου
κι ἡ ψυχή σου ἡ λεπρὴ δὲν θὰ βρῇ ἀνάπαυσι.
Μετα θάνατον γαμιέσαι μέσ’ στα σπέρματα κυλιέσαι
καὶ ῥουφᾷς γονατιστὴ τοῦ Σατάνου τὸ γκαυλί.
Στῆς Κολάσεως τὰ καζάνια χύσια βράζεις μὲ λαζάνια
ποὺ κοχλάζουν ζεματᾶν καὶ τὴ μήτρα σου γαμᾶν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου