μέσ’ στῆς νυχτὸς τὴ σιγαλιὰ
στοῦ Κοιμητήριου τὰ σκαλιᾶ
νὰ ὁ Ψινάκης τὸ χλεπιό,
τὸ λιμασμένο πουστικὸ
ῥουφᾷ τὰ νεκρικὰ ψωλιᾶ
ἀπὸ τὰ Zombie τὰ λεπρὰ
καὶ καταπίνει λαίμαργα
χύσια τὰ καρκινιάρικα
Ψινάκης βρωμολουγκραριὸ
μεταλλαγμένο τραβελιὸ
τραβᾷ τσιαμπούκιασμα στυφὸ
ψωνιέται στὸ Βοτανικὸ
τὸ νεκροσφοῦγγι του γαμῶ
στὸν τᾶφο του ἀσχημονῶ
καὶ στὸ κανδῆλι του ξερνῶ
πηχτὲς χλεμπόνες κι ἐμετὸ
τὸ πτῶμα του τὸ σιχτερὸ
καὶ τὸ λεπρό του σκελετὸ
στὸ μνῆμα του τὸ λιγδερὸ
εἰσβάλλω καὶ νεκροσυλῶ
Ψινάκη μπρατσιμπουκωτὴ
καὶ θεομίσητο πουστρὶ
σοῦ βεβηλώνω τὴν ψυχῆ
σοῦ ἀμαυρώνω τὴ ζωῆ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου